آدما عجیبن خیلی عجیب. فکر میکنن قربانین و مظلوم

اما نمیدونن یا خودشونو زدن به ندونستن که بی تقصیر

نیستن که هیچ گاهی مقصر یا بگم باعث وضع موجود

خودشونن. مشکل اینجاست همه مون عیب هامون و

اشتباهات رو گردن نمیگیریم یا میندازیم گردن هم و

یا در بهترین حالت خودمونو با دلایل منطقی یا فوق

مسخره تبرئه میکنیم در وقتی که دلیلمون منطقیه حق

داریم ناراحت شدیم حق تصمیمی که گرفتیم و حرفی

که زدیم رو نداریم ولی اونم تبرئه میکنیم. آه اگه یه

نفر قدرت داشته باشه مثلا صاحب اختیار باشه یا هر

چی مثل پول و مقام و غیره اشتباهاتش با چاپلوسی و

خر کردن براش کوچیک میکنن که فکر میکنه که

بی گناه ترین و پاک ترین آدم رو زمینه و مظلوم و

قربانی وضع موجود. جلو نزدیک ترین آدم زندگی

نباس دردتو بگی یا خودت حلش کن یا بیخیالش شو

چون آدما فقط درد خودشونو درک میکنن حتی اگه

چشیده باشنش هم براشون مهم نیس در بهترین حالت

یه شنونده لال گیر آدم بیاد یعنی نشینه خبرچینی کنه

تو دلش یا ذوق نکنه که نیست همچین کسی. تکذیب

سواستفاده و لج کردن و زخم زبون و احتمالا دعوا

ذخیره تو حافظه بلند مدت بعنوان نقطه ضعف و

دست گذاشتن روش برای شروع دعوا بدون محکوم

شدن خودشون چون معمولا اعتراض به ظلم همیشه

جرمه و مجرم ساکت برنده. دارم له میشم زیر اینهمه

دورویی. همه غریبه ان. خیلی غریبم خیلی.دلم شکسته

و واقعا خستم دلم ساعت ها تنهایی میخاد و سکوت

اما ممکن نیست.میگن تو قبرستونه.آه آه آه از آدما.